โดย วิจิตร ดาสันทัด ประธานสหพันธ์แรงงานธุรกิจโรงแรม และการบริการแห่งประเทศไทย
ขอแสดงความเสียใจกับผู้สูญเสียชีวิติ จากภัยภิบัตสึนามิ : 10 ปีแห่งความเจ็บปวด และความสูญเสียครอบครัว ทรัพย์สิน เป็นความทรงจำจากประสบการณ์ที่คงไม่ลืมเลือนจากผู้ประสบภัย และผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้นอย่างแน่นอน
เมื่อ 10 ปีที่แล้วหลังค่ำคืนแห่งความสุขกับการเฉลิมฉลองวันคริสต์มาส ตื่นเช้ามาของวันที่ 26 ธันวาคม 25547 ขณะนั้น เป็นเวลา 09.45 นาที ข้าพเจ้าตื่นนอนเพื่อเข้าห้องน้ำในตอนเช้า และได้รับโทรศัพท์จากลูกน้องจากที่ทำงาน แจ้งว่า.. มีน้ำท่วมที่โรงแรม ด้วยความที่ไม่มีใครคาดคิดคาดฝันหรือรู้มาก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้น น้ำมาจากไหน และน้ำอะไร ข้าพเจ้าจึงได้บอกกับลูกน้องคนดังกล่าวว่าให้ไปแจ้งช่างประปา เพราะเข้าใจว่าท่อน้ำประปาที่ใช้ในโรงแรมแตก ต่อมาข้าพเจ้าได้โทรถามนายกเทศมนตรีตำบลกะรน และรองผู้ว่าราชการจังหวัดผู้เก็ต ถามว่ามันคือน้ำอะไร ทำไมมันถึงรุนแรงและรวดเร็วได้ขนาดนี้ ทั้งสองท่านก็ตอบว่าไม่ทราบเหมือนกันว่าน้ำอะไร เพราะไม่เคยเห็นในชีวิตมาก่อน และเพื่อความไม่ประมาท ข้าพเจ้าได้อพยพตัวเองและลูกขึ้นไปอยู่บนภูเขาแห่งหนึ่งในเขตพื้นที่ตำบลวิชิต อ.เมือง จ.ภูเก็ต และได้พยายามโทรหาบุคคลอันเป็นที่รักว่าให้อพยพขึ้นบนที่สูงโดยด่วน ความรู้สึก ณ เวลานั้นทำให้รู้สึกหวาดกลัวไปต่างๆ นาๆ เพราะข้าพเจ้าเคยดูหนัง The day after tomorrow และทำให้ข้าพเจ้าคิดว่าน้ำต้องท่วมเกาะภูเก็ตอย่างแน่นอน
ข้าพเจ้าได้รับโทรศัพย์จากน้องสาวที่อาศัยอยู่ที่ฐานทับเรือทับละมุ ชั้นประทวน 5 จังหวัดพังงา เขาได้โทรหาข้าพเจ้าโดยได้กล่าวว่า ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยด้วย… เขาและครอบครัวกำลังจะตาย ซึ่งเขาได้อาศัยอยู่กับบุตรและสามีรวม 5 ชีวิต ณ ขณะนั้นข้าพเจ้าไม่ทราบว่าจะไปช่วยเขาได้อย่างไร เพราะฟังจากกระแสข่าวมาว่าถนนต่างๆ และสะพานสารสินได้ขาด จากนั้นสายโทรศัพท์ก็ตัดไป และข้าพเจ้าได้พยายามติดต่อกลับไปหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ทั้งๆที่น้องสาวสุดที่รักและครอบครัวได้โทรมาขอความช่วยเหลือ แต่ข้าพเจ้าก็ไม่สามรถช่วยได้ ถึงนาทีนี้จึงรู้ว่าวินาทีความเป็นความตายเป็นอย่างนี้นี่เอง ต่อมาข้าพเจ้าก็พยามโทรเช็คอยู่ตามที่ต่างๆ อยู่ตลอดเวลาเพื่อติดตามความเคลื่อนไหวของ สถานการณ์ จนกระทั่งตกเย็นยังคงเห็นความสับสนอลหม่านของผู้คน ต่อมาเวลาประมาณ 19.00 น. ข้าพเจ้าได้รับโทรศัพท์จากน้องสาว ข้าพเจ้าดีใจสุดชีวิต เพราะข้าพเจ้าเข้าใจว่าเขาเสียชีวิตไปแล้ว แต่เขากับครอบครัวกลับรอดชีวิต เพราะในขณะน้ำมาเขาและครอบครัวได้ขับรถหนีน้ำไปยังที่สูง แต่กลับถูกน้ำพัดเอาตัวรถลอยไปชนต้นหูกวางใกล้ๆ กับที่พักของเขา และสามีเขาที่เป็นทหารได้ถีบกระจกหน้าออกและลำเลียงชีวิตไปอยู่ที่ต้นหูกวาง จึงทำให้เขามีชีวิตรอด หลังจากเขามีชีวิตรอดจากภัยภิบัติดังกล่าว น้องสาวได้กลายเป็นเป็นคนวิตกจริต หวาดกลัว หวาดผวา โดยเฉพาะเมื่อได้ยินเสียงไซเรนต่างๆ เขาจะคิดไปว่ามีการเตือนภัยให้อพยพหนี จากเหตุการณ์ดังกล่าวโดยภาพรวมมีผู้คนเสียชีวิตเป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะในเขตพื้นที่เขาหลัก และทัพละมุ ในส่วนของภูเก็ตเอง หาดกะตะ หาดป่าตอง หาดกมลา และหาดสุรินทร์ ก็มีคนเสียชีวิตด้วยเช่นกัน
ต่อมาทางสหพันธ์แรงงานโรงแรมภูเก็ต โดยสหภาพต่างๆในเกาะภูเก็ต ร่วมกับมูลนิธิฟรีดริด เอแบร์ท (FES) ประเทศเยอรมัน ศูนย์อเมริกันเพื่อแรงงานนานาชาติ คณะกรรมการสมานฉันท์แรงงานไทย มูลนิธิพิพิธภันฑ์แรงงานไทย และองค์กรแรงงานอื่นๆ ได้ร่วมกันจัดตั้งศูนย์ช่วยเหลือลูกจ้างผู้ประสบภัย มีชื่อว่า Worker Assistant Center (MAC) โดยได้ทำหน้าที่เป็นศูนย์กลางจัดหาข้อมูลผู้ประสบภัย ผู้ยากไร้ ผู้เดือดร้อน และส่งข้อมูลให้กับผู้ที่มีจิตศรัทธา โดยได้รับการบริจาค สายธารน้ำใจทั่วทุกมุมโลกโดยไม่แบ่งเชื้อชาติ ศาสนา เพื่อรับบริจาคไปยังผู้ที่เดือดร้อนโดยตรง และเป็นศูนย์กลางรับบริจาคสิ่งของเพื่อนำไปแจกจ่ายให้พื้นที่ต่างๆ จากเหตุการณ์ดังกล่าวข้างต้น ธรรมชาติได้คร่าชีวิตมวลมนุษย์ไปอย่างไม่ปราณี มีผู้คนเสียชีวิตไปกว่า 3 แสนคน มีผู้เดือดร้อนไร้ที่ทำกิน ไร้ที่อยู่อาศัย ไร้ญาติขาดมิตร ชีวิตเผชิญกับความยากลำบากอย่างสุดแสนสาหัส มีอีกหลายคนที่ไม่ได้กลับบ้าน กลับประเทศ พี่น้องแรงงานที่มาทำมาหากินในงานภาคบริการ งานก่อสร้างพัฒนาเมือง ทั้งแรงงานไทย แรงงานข้ามชาติ หลายคนต้องทิ้งร่างให้กับภัยพิบัติครั้งนี้ ต้องไร้ญาติฝังร่างไว้ที่สุสานแห่งนี้
10 ปีที่ผ่านมาเมืองแห่งการท่องเที่ยว อย่างภูเก็ต พังงา เกาะพีพี ไม่เคยหยุดพักในการที่จะพัฒนา และการกลับมาของพี่น้องแรงงานในการสร้างสรรค์ เมืองให้สวยงาม ทำหน้าที่บริการแขกเกื่อที่มาเยี่ยมเยือน เพื่อชมความสวยงามที่กลับมาหลังภัยพิบัติ ด้วยความเจริญเติบโตนั้นยังคงมีสายตาที่กังวลถึงภัยพิบัติทางธรรมชาติที่โถมมาอย่างไม่รู้ตัว ว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไรและเราจะรู้ เตรียมพร้อมที่จะหนีให้พ้นอันตรายนั้นอย่างไร แล้วเราเหล่ามวลมนุษยชาติ จะช่วยกันหันมาใส่ใจธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม อย่างจริงจังและจริงใจ โดยไม่ทำร้ายและทำลายธรรมชาติ เพื่อไม่ให้ธรรมชาติกลับมาทำลายเราอีก…
